Het was 2015. Ik had net mijn eerste langere project gedaan, als stagiair weliswaar en het afsluitende feestje van die productie was in Antwerpen. Niet verder ingaand op het feestje stond ik die nacht op Antwerpen Centraal op zoek naar de trein richting Brussel. Ik kijk, nog lichtelijk trots op mijzelf dat ik zo makkelijk het station gevonden heb, op mijn iPhone naar de actuele tijden. De batterij is bijna leeg, dus ik moet opschieten. Nog voor ik de juiste trein kan selecteren valt mijn telefoon uit. Jammer, ik had toch gehoopt dat mijn nieuwe telefoon het langer uit zou houden.
Het betrof hier trouwens een iPhone 6, enkele maanden daarvoor uitgebracht. Het was mijn tweede iPhone en mijn eerste iPhone 6 (er zouden er nog drie volgen, maar daarover misschien een andere keer meer). Goed, de trein naar Brussel dus. Ik vind nog een mannetje in een loket en hij geeft aan de ik nog even op mijn geduld zou moeten oefenen, de trein vertrekt pas om 5u40, spoor 22. Ik kijk op de stationsklok: 3u30.
Nadat ik nergens meer een broodje of iets te drinken kon vinden besluit ik mij maar naar spoor 22 te vervoegen en met het grote wachten te beginnen. Terwijl ik daar zit te wachten besluit ik op een bepaald moment, of nou ja besluiten kan je het niet echt noemen, dat dit wachten ook wel met mijn ogen dicht kan.
Ik wordt wakker. Geschud. Ik kijk om mij heen. Het station. De jongen die mij wakker schud roept iets en wijst naar de trein die staat te wachten aan het perron. Ik pak snel mijn spullen en snel naar de trein. “Bedankt!” roep ik die vriendelijke oplettende jongen nog na. Ik sta in de trein, opgelucht dat ik hem gehaald heb en enigszins blij dat ik het wachten heb kunnen verzachten door in te dommelen. Ik doe de check van mijn zakken zoals ik dat tientallen keren per dag doe: portemonnee, sleutels, oortjes, kleine gsm, iPhone. iPhone? Shit. Ik ren de trein weer uit en terwijl de deur achter mij dichtgaat bekijk ik de plaats waar ik daarnet nog lekker lag te slapen. Niks, niemand.
Dan dringt het tot mij door. Ik heb godverdomme nog bedankt geroepen ook nog. Ik begin door het station te rennen. Op zoek naar die jongen. Niet dat ik weet hoe hij eruit ziet, maar je moet wat. Nadat ik dat ik besluit dat dit een doelloze zaak is bel ik met mijn kleine gsm (dump-phone met mijn andere nummer) naar mijn broer. Het is midden in de nacht maar hij kan mij misschien helpen. ‘Find my iPhone’. Nadat ik staand in de stationshal mijn wachtwoord spel “..en dan nog drie procent-tekens, een uitroepteken en een kleine E.”. (Ik moet misschien toch een simpeler wachtwoord nemen) realiseer ik mij dat de batterij leeg is en de telefoon dus nooit een locatie gaat geven. (Dit is anno 2020 gefixt!). Mijn broer doet een blokkeer-aanvraag. Als mijn telefoon ooit weer online komt zal hij automatisch blokkeren, en alleen met mijn wachtwoord weer bruikbaar worden. Ik pak, gedesillusioneerd de volgende trein naar Brussel.
De volgende dag doe ik aangifte bij het politie-kantoor. (“Het IMEI-nummer heb ik nu niet op zak. Ik zal het morgen wel door mailen kan dat?” -“Dat wordt lastig meneer, wij hebben geen internet op het politiekantoor” -“Sorry?, is er een storing” -“Nee, we hebben geen internet op het politie-kantoor”.). Nog een keer inloggen bij “Find My iPhone” levert nog niks op, maar ik laat via dat systeem wel een bericht sturen naar mijn toestel met dat eventuele nobele vinders mijn andere nummer moeten bellen. Ik koop een nieuwe iPhone en ik houd er enkel een goed verhaal aan over.
Enkele weken later krijg ik op dat andere nummer een sms van ‘Apple’. ‘We have found your device.’ En of ik even wilde inloggen op een url die overduidelijk niet kosjer was. Een paar dagen daarna krijg ik telefoon. Een Marokkaans nummer. Ik krijg een meisje aan de lijn dat in gebrekkig engels begint te spreken. “I’ve bought new iPhone 6 on market’. ‘It says that we need your password” “Can I have your password please”. Ik maak haar vriendelijk doch dringend duidelijk dat dit MIJN iPhone betreft die van mij gestolen is en dat ik no way haar mijn password ga geven please.
Na een paar keer over en weer bellen waarin ze ook nog het genereuze aanbod doet dat ik mijn eigen iPhone kan overkopen voor het scherpe bedrag van €500, lopen de gesprekken uiteindelijk op niet uit en roept zij dat ze wel even een hanige Harry in Marrakesh mijn telefoon laat kraken. Ik wens haar veel succes (dit is op hetzelfde moment waarin de Apple vs. FBI , San Bernardino-case speelt en als zelfs de FBI het niet kan, kan die Harry in Marrakesh het ook niet.) en beëindig de verbinding.
Goed wat hebben we geleerd? Altijd op tijd je telefoon op laden.