Het meest schokkende vanavond is eigenlijk het uiteenspatten van een illusie. De illusie dat we er waren. Wanneer je leest over al die schitterende bouwwerken, de kunst, de voorwerpen die de mensheid voortgebracht heeft en die de tands des tijd niet hebben doorstaan. Dan voelde dat als het niet halen van een eindstreep.
Het Paleis op de Coudenberg, ja dat was 1731 en een onhandige Maria van Oostenrijk die vergeet de kaarsen uit te doen. Palace of Westminster, 1834 door een vlam gevatte kerfstok. De stadsmuren van vele steden, zoals die van Brussel eind 18e eeuw overbodig en gesloopt Het Paleis voor de Volksvlijt,1929 en een onnozel keuken-incident. De binnensteden van historische steden kapot gebombardeerd in de Tweede-wereldoorlog. Dat is redelijk recent, maar ja dat was de oorlog.
Het voelde dat alle overblijfsels geschiedenis die vandaag gehaald hadden er waren, er bleven. Ze waren bewaard voor alle volgende generaties. In het verleden is er veel verdwenen. Was het niet door brand, dan wel door natuurgeweld of het ergste nog, vernieuwingsdrang. Maar, dat was toen. Alles wat er nu nog staat, al die schatten, deze kunst, al het werk en het zweet dat het kostte, het werk van al de mensen voor ons. De eindstreep gehaald.
Vandaag bleek deze naïeve gedachte niet waar, 800 jaar geschiedenis tot as vergaan voor onze ogen. De eindstreep is niet gehaald ons historisch erfgoed is nog niet veilig.